Zatarłem dłonie z radości i odpaliłem fajkę, którą nabiłem na drogę. Po zakupach w planach miałem spacer wzdłuż Motławy właśnie, a konkretnie wzdłuż morskiego odcinka Motławy, czyli rewiru na którym wędkuję w poszukiwaniu sandacza, okonia i szczupaka, a czasem również piękniej płoci. Jak wspomniałem, zacząłem rekonesans na wysokości Sołdka. Nie chciało mi się wracać do Mostu Zielonego, wychyliłem się jedynie kontrolnie przez barierkę i nie zauważyłem żadnych wędkarzy. Sołdek natomiast był dosyć obstawiony. Ponieważ wędkarze byli na przeciwległym brzegu, nie miałem jak do nich zagadać, a nie chciałem wydzierać się jak jakiś wieśniak z Sopotu.
Zauważyłem u gościa naprzeciwko żywca albo trupka (z tej odległości ciężko było ocenić), a że okolice rzeczonego Sołdka są wybitnie sandaczowe, to wszystko było oczywiste. Ja tam nigdy z tej miejscówki sandacza nie wyjąłem... Chwilę przyglądałem się popalając fajeczkę i doszedłem do wniosku, że jedyne co mieli, to pobożne życzenie. Tuż przy zwodzonej kładce na Ołowiankę spotkałem wędkarza z lekkim spinningiem i chwilę pogadaliśmy. Chodził za okoniem, kombinował z przynętami, ale efektów nie miał. Jednak cieszył się, że może odstresować się po pracy godzinkę czy dwie, a o to przecież chodzi w wędkarstwie, prawda? Grunt to pogoda ducha, a reszta sama przyjdzie z czasem...Zdębiałem widząc moją ulubioną Ołowiankę! Otóż została zmodernizowana (czytaj: zryta). Pojawił się jakiś deptak, ładne drzewka i inne pierdoły wybitnie pod turystów, a mnie ciarki przeszły przez mosznę, kiedy pomyślałem, co mogło się stać z dzikim i zarośniętym brzegiem Kanału na Stępce od strony Ołowianki. Nie znalazłem w sobie siły, a w fajce niedopalonego tytoniu, aby wrócić do kładki i przejść na drugą stronę... Nieśmiało zaglądałem ze swojego brzegu w marę przemieszczania się: wyschnięte badyle sterczały wysoko w górę ponad nowoczesny deptak, więc chyba jednak żaden kretyn z urzędu miasta nie wpadł na pomysł, żeby zniszczyć zachwaszczony brzeg. Odetchnąłem z ulgą. Dalej, przy Siennej Grobli, wszystko rozkopane, jakieś nowe luksusowe czy mniej luksusowe bloki albo apartamenty, kratery, hałdy ziemi i gliny... Polski Hak jeszcze nie naruszony, ale wciąż odgrodzony od reszty świata i wędkarzy siatką i złowrogo wyglądającą budą ciecia.
Postanowiłem jeszcze zwiedzić Stocznię Cesarską, chociaż robiło się ciemno i zimno. Ubzdurałem sobie, że może zobaczę jak chłopcy ze stoczni w Gdańsku tną na kawałki i wybebeszają Kobbena zabranego chłopcom z Marynarki Wojennej w Gdyni. Nie zobaczyłem. Ujrzałem za to małżeństwo skulone z zimna nieopodal Żurawia M3 z wyrzuconymi trzema gruntówkami (na sandacza oczywiście). Zagadałem do faceta chyba tylko po to, żeby dowiedzieć się, że to Ukraińcy. Mogli powiedzieć mi tyle o Motławie, co ja im o Dniestrze (nad którym byłem, ale nie wędkowałem).
Rekonesans był ogólnie fajny, ale sfrajerowałem się trochę (wszystko przez listonosza). Trzeba mi było wziąć do plecaka jeden z trzech posiadanych przeze mnie nieśmiertelnych teleskopów 2.40 m made by Rumpol, który po złożeniu mieści się w plecaku idealnie. Razem z kołowrotkiem Hunter Match KS made by Rumpol tworzą zgraną choć wielce improwizowaną parę looserów, potrafiącą jednak niekiedy wytargać z wody dużą i wierzgającą rybę. W lodówce wciąż mam jakieś pół opakowania na wpół żywej pinki i opakowanie ledwie żywej dendrobeny nr 3. Mogłem z marszu postawić spławik w znanych sobie miejscówkach i kto wie...? Może nawet wyjąłbym jakiegoś okonka 8 czy nawet 10 cm i byłaby ryba, i ręka rybą by śmierdziała (jeszcze jutro w pracy, ponieważ z tej wielkiej radości nie umyłbym jej). A tak dupa.
. W lodówce miałem jeszcze ponad pół opakowania pinki, która okazała się całkiem żywa w temperaturze pokojowej. W małym pudełku rozrobiłem pół opakowania czerwonej zanęty Trapera, dosypałem trochę wyprażonej bułki tartej z kiedyś tam oraz pinki. Pozostała ostatnia rzecz, a mianowicie odmalowanie antenki mojego ukochanego a wysłużonego spławika Eksperta (ostatnio zakupiłem na Allegro buteleczkę 5 ml lakieru fluo w kolorze czerwonym do spławików i właśnie miałem szansę go przetestować). Malowanie poszło szybko, chociaż niezbyt profesjonalnie, lakier błyskawicznie wysychał (jeszcze podczas malowania). Wydawało mi się, że efekt nie powala, ale w świetle dziennym antenka paliła w oczy! 
Tego dnia nic się nie kręciło oprócz antenki spławika na wietrze. Chwilę pomarzłem, wyzerowałem termos z gorącą kawą, poprzyglądałem się frajerom z TVN, którzy kręcili jakichś wojskowych na pontonie, którym pływali tam i z powrotem i spakowałem klamoty.
Rybą nie mogę się pochwalić, to chociaż pochwalę się moją nową fajką prostu z Łotwy i stąd mój wredny pysk. 
Ponieważ ostatnimi czasy mam dużo pozawędkarskich rozterek i problemów, rzadziej, o zgrozo, bywałem na rybach przez ostatnie trzy miesiące i w zasadzie od połowy lutego nie złowiłem żadnej ryby. 
No ale warto było, bo pierwszy mętnooki zakapior w tym sezonie zaliczony! Niestety, liczył sobie tylko 41 cm, a więc zabrakło mu 4 cm do pełnoletności (dla niezorientowanych: w wodach morskich obowiązuje 45 cm, nie 50 cm jak w PZW). Cwaniak, pewnie specjalnie się skurczył w sobie, bo skumał, że w przeciwnym wypadku zaprosiłbym go chętnie na obiad. 
Sam jego zapach mnie rozwala do tego stopnia, że niechętnie myję ręce. Powinny być perfumy o zapachu sandacza, kobiety by zwariowały! Nawet piżmo tak nie pachnie. A swoją drogą to z sandaczem jest jak z kobietą, nie uważacie? Piękny, pożądany, ale wredny i kapryśny, a w.....ć potrafi jak mało kto! 
Porzucałem jeszcze chwilę, ale czułem jak morale mi spada na łeb na szyję, za to rośnie frustracja. 
Przy okazji po raz kolejny przekonałem się, że powinienem przejść się w najbliższym czasie do optometrysty po nowe szkła. Nie dosyć że nie jestem w stanie zawiązać przypony bez okularów do czytania, to jeszcze g...o widziałem, ale zwalam to na karb zmęczenia wzroku od sztucznego światła. 
