Szukając archiwalnych fotek z rybkami na innym forum, znalazłem opis fajnej wyprawy. Pozwoliłem sobie skopiować.
Planowaliśmy to z Arielem od jakichś 2 miesięcy...
Najpierw dogadanie terminu, urlopu no i łowiska - tu wykazał się Ariel, wskazując na pewną rzeczkę, w której łowił lipienie gdy jeszcze mieszkał w Polsce.
Przy opłacaniu składek przez internet natknąłem się na niemałe a co najważniejsze bardzo denerwujące problemy - pieniążki mimo zniknięcia z konta, otrzymania potwierdzenia od "pejju" nie dotarły jednak na konto Okręgu. Sprawę załatwił telefon i mail - po otrzymaniu pomocy ze strony bardzo miłej i co najważniejsze kompetentnej głównej księgowej okręgu gdańskiego udało się obydwa zezwolenia otrzymać i wydrukować. W ostatniej chwili.
Podróż PKP okazała się primo strasznie droga (TLK?!) i mało komfortowa (studenci). Swoją drogą nie rozumiem tej młodzieży, za oknem 25 stopni, okna w przedziale pozamykane a oni siedzą w kurtkach?! Nie dość, że duchota, to jeszcze smród.
Na szczęście pociąg dotoczył się do mojej stacji docelowej, półtorej godzinki na przesiadkę i już pędziłem ku przeznaczeniu, to znaczy czekając na stację, na której miał wsiąść Ariel grzałem się w mozolnie toczącym się szynobusie w akompaniamencie regularnego, leniwego stukania kół na łączeniach szyn.
Na szczęście czas jakoś minął, Ariel wsiadł skac.. to znaczy uśmiechnięty i razem jechaliśmy jeszcze troszkę nad wodę.
Na miejscu okazało się, że mój w zasadzie gospodarz swoje tereny nie zna, lecz znał - sklep spożywczy nad wodą zlikwidowano i musieliśmy niestety nadłożyć spory szmat drogi, by udawszy się do dyskontu spożywczego dokonać niezbędnych zakupów.
Nad rzeką pojawiliśmy się obładowani nie tylko plecakami z dobytkiem, ale i gustowną czerwoną reklamówką w czarne kropki napchaną SPECJALnymi wiktuałami.
Rozwinęliśmy muchówki, ubraliśmy spodniobuty i się zaczęło...
Jak niektórzy wiedzą, mam sentyment do mostów, lubię pod nimi łowić, dodatkowo pod mostem jest cień, co przy panującym upale dawało odrobinę wytchnienia. Tak więc z niemałym, usztywnianym plecakiem plecach poszedłem pod pobliski most. Na końcu przyponu merdał dość sfatygowany, czarny Goddard (imitacja chruścika wykonana z sarniej sierści) zawiązany na nim jakieś 2 lata temu, od tego czasu nie machałem moją muchówką
Generalnie znając swoje szczęście wyobrażałęm sobie, że w zaplanowane 3 dni złowimy może kilka lipieni, jakiegoś małego rodzynka w postaci smolta pstrążka i tyle. Oczywiście w domyśle "my" to raczej Ariel, bo to on jest jak by nie patrzeć moim nauczycielem i zna wodę. I tu nioespodzianka - pod przeciwległym brzegiem wypatrzyłem w cieniu oczko zbierającej ryby (lub kroplę wody spadającą z mostu hehe ) i po podaniu czarnego muszyska doczekałem się brania! Moja radość przeszła w euforię, kiedy pod nogami okazało się, że rybką tą okazał się pstrąg! Mały bo mały, ale pstrąg
Kilka machnięć później dwa metry niżej mam kolejną zbiórkę sztucznego owada i holuję kolejnego kropkowańca. Rybka odpływa wesoło merdając ogonkiem a ja kieruję rzuty nieco powyżej mostu, w okolicę jakiegoś kamienia powodującego niewielkie zawirowania wody. Gdy mucha napływa na zaplanowane miejsce na gładkiej wodzie obok pojawia się wybrzuszenie sunące w kierunku przynęty by po ułamku sekundy eksplodować w postaci pstrąga połykającego zdobycz. Tym razem ryba nie daje łatwo za wygraną, porządnie targa kijem i zmyka z prądem. Na szczęście stary przypon jednak wytrzymuje i po emocjonującym, widowiskowym holu (trochę młynków, kilka wyskoków z saltami oraz klasycznych odjazdów)pstrąga udaje się podebrać i uwiecznić na zdjęciach - Ariel wspaniałomyślnie przybiegł z aparatem, przy okazji wyjaśnił, że 20metrów niżej biorą również
Po pożegnaniu się z miejscówką schodziłem do niego kiedy i on zaciął fajną rybę. Wyholował pstrąga w czasie gdy do niego biegłem. Po kilku fotach ryba zwiała a my już obok łowiliśmy dalej. Fantastyczna sprawa, kiedy widzi się co chwila oczkujące ryby i po podaniu muchy łowi się je stojąc kilka kroków od siebie i nie przeszkadzając sobie! W krótkim czasie dołowiliśmy jeszcze kilka ryb, mniej więcej połowę stanowiły ryby krótkie zaś cała reszta mieściła się w przedziale 32-37cm, niestety nie doczekaliśmy się rybki powyżej 40cm. Ale cóż tam, i tak brały fenomenalnie.
W chwili odpoczynku zadzwoniłem do Grzesia D. z obiecaną relacją. Naprawdę szkoda, że Go nie było z nami. Mimo upalnej pogody i niby niekorzystnych warunków meteorologiczno-hydrologicznych ryby brały jak w bajce. Zgodziliśmy się, że zasługa środku tygodnia i braku kajakarzy.
Chcąc nie chcąc opuściliśmy miejscówkę i udaliśmy się w górę rzeki. Wszak planowaliśmy długą wędrówkę, niewykonalną, gdy łowi się stacjonarnie.
Kolejne miejsce, nieco głębsze, było urokliwie zacienione. Ariel został na nim a ja podreptałem kawałeczek w górę. Technicznie miejsce było dużo trudniejsze, lecz i tu po chwili udało mi się skusić do brania pstrąga. Machałem dalej gdy pod samym brzegiem zaobserwowałem oczko. Odpuściłem z uwagi na trudność w podaniu przynęty - miejsce znajdowało się pod samymi trzcinami, od lewej zablokowane powalonym drzewkiem a od prawej i od góry drzewem jeszcze rosnącym, w małej zatoczce. Jednak gdy w tym miejscu w całości wyskoczył pstrąg polując na kręcące się w powietrzu niebieskie ważki nie wytrzymałem i rzutem bocznym podałem w punkt muszkę- po stracie na jakimś zaczepie goddarda założyłem żuczka-piankowca. Szokujące było dla mnie nie tylko to, że okazało się iż podałem przynętę idealnie ale też to, że niemal natychmiast piankowiec został połknięty a na kiju zatańczył pulsujący ciężar. Gdyby nie to, że trzymałem kij i linkę, majac obie dłonie zajęte, rwałbym sobie włosy z głowy - ryba szaleje wokół zaczepów bez liku, że wystarczy wspomnieć o drzewkach przy stanowisku. Na szczęście udało się pstrąga wyciągnąć na otwartą wodę i tam zejść za nim kawałek - hol pod prąd nie wydawał się najlepszym pomysłem a ryba czując nurt bez skrupułów skorzystała z jego siły. Na szczęście i ta ryba została szczęśliwie wyholowana i już na brzegu sfotografowana komórką, po czym bezpiecznie uwolniona.
Narobiłem tyle hałasu, że zrezygnowałem z dalszych łowów. Po krótkiej przerwie udaliśmy się w górę rzeki omijając zabudowania. Wędkarsko byłem spełniony.
Kolejne miejsce, bardziej dzikie, okazało się domeną Ariela, co prawda złowił "zaledwie" klenia i lipienia, raczej nie za duże, ale przy moim zerze był to wynik godny pozazdroszczenia. Brnąc z plecakiem (za jakie grzechy?! ) pod prąd usłyszeliśmy za plecami uprzejme "dzień dobry". Odwróciłem się - kajakarz! "No i wylądował, i cały misterny plan... " pomyślałem cytatem z "Killerów dwóch" - istotnie było ich dwóch, a raczej dwoje, bo za panem kajakarzem płynęła równie uprzejma pani kajakarka. Odpowiedziałem markotnie "dobry" bo wszelkie moje doświadczenia z tą nacją i pstrągami wskazywały na to, że nasze, niemałe przecież, opłaty na połów ryb właśnie przestały mieć sens - dlaczego my płacimy za uprawianie hobby, a oni nie?!
No i niestety przez kolejne kilkaset metrów woda była totalnie martwa.
Od niechcenia machaliśmy to tu to tam podając nimfy i mokre muszki na wodę. Zrezygnowani. Janiczkiem nadziei (to ze śląskiego) było branie na suchara jakie miałem na płyciźnie - najwyraźniej ominiętej łukiem przez kajakarzy - nie tylko branie ale i ryba
Żaden potwór, coś koło 35cm., ale fajnie ubarwiony samczyk. Starając się nie męczyć ryby cyknąłem mu komórką zdjęcie pod wodą, tradycyjnie fatalnie kadrując, ale wina nie tylko moja, bo i ryba nie była chętna do współpracy. Niemniej jednak kropki wyszły fajnie.
Pocieszaliśmy się myślą, że wieczorem zacznie się rójka dużej jętki i wówczas ryby wpadną w amok i będziemy je łowić bez trudu.
Jednakże kajakarze poza wypłoszeniem pstrągów przywlekli też pecha - Arielowi padła bateria w aparacie, ja zaliczyłem małe potknięcie i nurkowanie w spodniobutach (miałem wybór suchy tyłek albo wędka w ręce, wybrałem wędkę
), następnie mój telefon odmówił posłuszeństwa. Ale i to było niczym. Kiedy już zbliżaliśmy się do fajnych miejsc polecanych przez Ariela natknęliśmy się na płot sięgający samej wody. Niby żadna przeszkoda, ale kilkadziesiąt metrów między brzegiem wody a stałym gruntem stanowiło bagienko, w zasadzie nie do przebycia bez upaprania siebie i plecaków, do tego pełne pokrzyw i komarów wespół z meszkami. Postanowiliśmy cofnąć się i obejść działkę górą.
Działkę?! To było całe osiedle zakichanych daczy! Zanim dotarliśmy do wody byliśmy zziajani jak psy po Iditarod zaś moje mokre po kąpieli nogi piekły żywym ogniem - obtarcia na łydkach były paskudne.
Jednak nie byliśmy sami. W miejscu gdzie doczłapaliśmy łowiło już 3 muszkarzy. Bez efektów! Widocznie kajakarze płynęli i tutaj. Ominięcie kolegów po kiju i sznurze zajęło nam troszkę czasu, więc gdy dotarliśmy do dogodnego miejsca zarządziłem iż Ariel idzie na wodę i łowi kolację (hehe) a ja zajmuję się przygotowaniem obozu na nocleg. Nie, że nie miałem chęci łowić, ale słońce chyliło się ku zachodowi a moje nogi były w naprawdę poważnym stanie i każdy dotyk powodował ból, poza tym dzień w którym od wczesnego popołudnia do wieczora złowiłem na suchą muchę 8 pstrągów musiał być satysfakcjonujacy.
W międzyczasie rzeką zaczęły spływać piękne majowe jętki. Było ich całkiem sporo. Brakowało tylko jednego - oczek na wodzie gdy kolejne jętki kończyły swój krótki dorosły żywot w paszczach pstrągów. Mimo to Ariel się starał a ja bawiłem się w zbieranie opału na ognisko, przygotowanie spania itp.
Tuż przed zapadnięciem zmroku zrezygnowany Ariel wrócił, z pustym podbierakiem. Na szczęście mieliśmy kiełbaskę i inne produkty, więc głód nam nie groził. Zaś jedzenie popijaliśmy najwspanialszą na świecie herbatą z młodej, dzikiej mięty parzoną na wodzie z rzeki. Tą herbatę zapamiętam chyba do końca życia, był wspaniała! Chyba nawet komórka poczuła jej zniewalający aromat, bo na powrót zaczęła działać
O świcie podreperowaliśmy siły kęsem chleba i oczywiście łykiem ożeźwiajaco - odświeżajacej herbatki i ruszyliśmy w drogę powrotną obserwując na wodzie kilka oczek w miejscach, które wieczorem były jałowe mimo rójki jętki. Być może ryby już zapomniały o popołudniowym spotkaniu z kajakarzami.
Zaczęło się tak, że nasze suche buty szybko przestały być suche za sprawą rosy i mgły, która choć wyglądała fenomenalnie, to jednak nie była zbyt miła dla moich otartych nóg. Palnęliśmy też gafę w nawigacji i chcąc nie chcąc musieliśmy nadłożyć kilometrów, by dotrzeć na powrót do wody.
Kiedy po bardzo bolesnym i w sumie około 3 godzinnym marszu dotarliśmy w wygodne miejsce nad rzeką legliśmy wykończeni. Odpoczynek był nam niezbędny. Ale, że wilka ciągnie do lasu, wystarczyło jedno oczko a już staliśmy na brzegu z muchówkami gotowymi do akcji. Finał był taki, że Ariel złowił dwa pstrągi, a ja musiałem zadowolić się co prawda małym, ale za to prześlicznym ... lipieniem
Po nabraniu sił wróciliśmy do miejsc, które wczoraj dały nam najwięcej ryb, a które dały nam dziś kolejne ryby oraz.. kontrolę SSR. Full wypas! Są ryby, jest ochrona, czegóż chcieć więcej.. ach tak, kajakarzy wyrzucić!
Drugi dzień - mój bilans złowionych pstrągów 10 plus lipionek, lecz słońce a wraz z nim upał, owady i zabudowania opłotowane do samej wody w połączeniu z otarciami i koniecznością noszenia ciężkiego plecaka spowodowały, że odczuwałem rezygnację. Odpoczywając od skwaru w półcieniu postanowiliśmy, że skrócimy nasz wypad i już dziś zwijamy się do domów. Tak też zrobiliśmy, nie bez żalu ale wyczerpani udaliśmy się w kierunku odległej stacji kolejowej i wróciliśmy do cywilizacji.
Tutaj chciałbym podziękować Arielowi, za pomoc i za najwspanialszą wyprawę nad wodę od jakichś 2- 3 lat! I za to, że dzięki niemu poznałem przed laty uroki metody muchowej.
Nie masz wymaganych uprawnień, aby zobaczyć pliki załączone do tego posta.
A że moja rodzinna Bydgoszcz to nie wiocha jak Inowrocław gdzie obecnie nieszczęśliwie mieszkam, to pociągów troszkę jednak jeździło.
chyba już na studiach byłem. Rano zjechałem windą, do piwnicy po ukochanego TeamDragona 275 7-21 z pierwszej serii. Pudełko z wobami i na autobus. 
byłem co prawda nad górskim odcinkiem Brdy ale nie powyżej ujęcia wody jak planowałem -gdzie dziś jest odcinek nokill- a nieco niżej, gdzie nad brzegami zamiast łęgów i nieużytków były chałupy i śmieci. 
